Dag 17: Bryce NP - Capitol Reef NP

25 graden

Afstand: 115 miles

Potverdikkie, wat was het koud vannacht. Bryce ligt vrij hoog. Had ik een keer geen nachtdienst, lagen we een beetje te kleumen. We hadden natuurlijk ook de verwarming in de camper aan kunnen zetten of een extra deken erbij kunnen pakken, maar dat is voor watjes!

Onze buren op de camping braken ook op en die hadden 2 ATV (All Terrain Vehicles). Alles in de camper werd keurig aan de kant gezet, de achterklep ging open en beide (!) voertuigjes werden voorzichtig de caravan ingereden. Handig hoor!

Nog even wat brandstof in de camper en toen waren we om een uur of 10 klaar om de mooiste route van de vakantie te rijden: Scenic Byway 12 naar Capitol Reef NP.
Bitumen is per definitie niet mooi, maar de omgeving die ze er vandaag voor ons omheen hadden gelegd maakte alles goed. Adembenemend mooi zoals de weg zich door het landschap kronkelde. Op sommige plekken (tot 9600 ft hoog = 3000m) lag zelfs nog sneeuw. Op een gegeven moment gaat de weg op grote hoogte over een soort klif met aan beide kanten een afgrond. Prachtig. Ik meen ooit op Youtube wel eens een filmpje erover te hebben gezien.

Onderweg een koffie-break gehouden bij Kiva Koffeehouse & Kiva Kottage in Escalante. Verrassend goede koffie werd er hier geserverveerd in de middle of nowhere. Deze koffiehut annex motel is overigens slechts van april tot oktober geopend.

Rond een uur of 2 kwam de mooiste rit van de vakantie ten einde bij de Subway in Torrey. Daar vlak voor Capitol Reef NP lag onze overnachtingsplek voor vandaag; Thousand Lakes RV Park. Een mooi gelegen camping waar we hartelijk werden ontvangen. De camping bazin hield er tevens een winkeltje op na met leuke authentieke schroeveniertjes (die blijft erin Niels).
Op vertoon van de ANWB-pas kregen we ook nog 10% korting, maar dan moesten we wel contant betalen. Ook goed, die kaartjes van Cher waren er tenslotte nog steeds niet uit.

Bij de kampwinkel ontwaarden we ook een Kolibri die door Jan mooi op de gevoelige plaat werd vastgelegd.

De camping liep aardig vol, vermoedelijk mede door de start van het weekend. Het zwembad was echter nog niet gevuld. Seizoen is nog jong hier.

De middag rustig om de camper doorgebracht met een biertje en een nootje en 's avonds het nationale record barbecue-aansteken bij windkracht 6 verbeterd. Er stak dus een aardig briesje op.
Op het moment dat we de afwas wilden gaan doen liepen we tegen een vreemd verschijnsel aan; Voor de 2e keer deze vakantie bleek het afwasmiddel spoorloos verdwenen te zijn. Nergens meer te vinden! Wordt vervolgd?

Vanavond sloegen we de zonsondergang maar over en in plaats daarvan konden we ons verheugen op de home-baked Muffins, die we voor morgenochtend bij de camping-bazin hadden besteld!

Dag 16: Zion NP - Bryce NP

25 graden

Afstand: 90 miles

Vanmorgen schoot "Blauw, blauw, blauw" van Blof (met een streepje door de 'o') door mijn hoofd toen ik naar buiten keek. Wederom een strak blauwe lucht. We boffen ontzettend!

Wel een beetje gebroken nacht gehad. Ik had namelijk dienst afgelopen nacht. Hoewel het gisterenavond compleet windstil was geweest was er in de loop van de nacht een aardig briesje opgestoken. Niet zo erg, ware het niet dat het zonnescherm nog uitstond. Gaat op een gegeven moment toch een beetje klapperen. Nou hebben Jan en Truus daar volgens mij niet zo'n last van gehad, voor mij was het reden om eruit te gaan en het scherm naar beneden te klappen. Een half uur later bleek het niet voldoende, dus heb ik het maar alleen in staan klappen.

Nadat we Truus weer hadden teruggevonden op de camping na een toiletbezoek konden we vertrekken. De rit van vandaag had qua afstand niet veel om het lijf. Om te beginnen moesten we dezelfde weg door Zion NP terugrijden als dat we gisteren gekomen waren. Niet echt een straf om deze prachtige weg nu in omgekeerde richting te rijden. Meevaller was dat er voor de tunnel niet opnieuw betaald hoefde te worden. Die $15 van gisteren was kennelijk voldoende voor een retourtje. Truus had in ieder geval nog tijd om de dienstdoende ranger zijn hoed te ontfutselen en met hem op de foto te gaan. Hoe ouder, hoe gekker.

Zo'n 2 uurtjes later waren we al bij Ruby's Inn RV Park bij Bryce NP. Een oude bekende van 2 jaar geleden. Mooi park met goede faciliteiten. We kregen een mooie plek toebedeeld, maar het was dan ook nog erg rustig. Ook de Shuttle bussen van het National Park bleken nog niet te rijden (pas per 22 mei). Wel jammer, want dat betekende dat we de camper voor verder transport vandaag moesten gebruiken.

Na op krachten te zijn gekomen stond de Navajo and Queen's garden trail op het programma. Zonder Truus, want die had corvee bij de camper, daalden we vanaf Sunset Point af naar de voet van de Hoodoos, om ze eens vanaf een andere kant te bekijken. Bryce NP is gelegen op zo'n 8000 - 9000 ft hoogte (2500-2750m). De trail daalt ongeveer 120 meter af en daarna loop je een paar kilometer door een sprookjesachtig landschap. Helaas moet je dat hoogteverschil aan het eind dus ook weer omhoog overwinnen. Prachtige wandeling weer waar we geen spijt van hadden. Als jullie soms denken, waarom staat Bauke niet op de foto's? Nou dan hebben jullie het mis, want ik had per ongeluk een oranje shirtje aangetrokken en dan val je natuurlijk niet op tussen de Hoodoos.

Daarna hadden we nog tijd om vanaf het hoogste punt in Bryce NP (Rainbow Point) de hoodoos vanaf de bovenkant te bekijken.

Terug naar Ruby's Inn om een beetje op tijd te eten. Agnes had weer heerlijk worteltjes, vis en aardappelpuree klaargemaakt.
Om 20:26 moesten we namelijk weer bij Sunset Point zijn voor een prachtig schouwspel met de zonsondergang.
Wij natuurlijk op tijd in de aanslag met fototoestel en statief, de redelijk frisse wind trotserend. Wat zich voltrok was een boeiend nietszeggend schouwspel. Een twintigtal mensen en fotografen kijkend naar.....?? Invallende duisternis met een volle maan. Geen rode gloed of ander moois gezien. Volkomen gedesillusioneerd zijn we weer terug gereden naar de camping om daar onze frustratie weg te drinken.

Dag 15: Page - Zion NP

32 graden

Afstand: 160 miles

Gisterenavond na het verzenden van de blog hadden we zowaar voor de eerste keer deze vakantie tijd voor bejaardensport; Rummikub. Vermoedelijk ook de laatste keer na een tamelijk eclatante overwinning van ondergetekende (en ik heb nog niet eens Abraham gezien!). Heerlijk geslapen dus.

Vanmorgen redelijk op tijd opgestaan voor de rit naar Zion NP. Om 08:30 uur in de pedalen om eerst in Page even wat boodschappen te doen, postzegeld te kopen (!) en af te tanken. Daarna eigenlijk weer zo'n 20 miles teruggereden over dezelfde weg als waar we 2 dagen geleden naar Page toe waren gekomen. We kiezen voor de route langs Marble Canyon en de Navajo bridge en vervolgens over de Vermilion Cliffs Highway (US-89A). De Vermilion Cliffs highway gaat over zo'n 8000ft hoogte door een prachtig landschap.

Niettemin moest het echte natuurgweld van vandaag nog komen. Om de campingground (zion Canyon Campground) te bereiken moesten we door Zion NP rijden. Voor mij is deze weg, net als 2 jaar geleden, 1 van de hoogtepunten van de reis. Alsof het zo uit een sprookje komt. Rode rotsen, groene bomen en dat contrasterend tegen een strak blauwe lucht. Want laten we dat niet vergeten, vandaag was het echt bloedje heet!

We moesten ook weer de tunnel doorkruisen in Zion NP, die te klein is voor 2-richtings verkeer, dus wordt er steeds vanaf 1 kant verkeer doorgelaten (ter betaling van $15).
Omstreeks 13:30 uur arriveerden we bij de campingground en kregen een mooi plaatsje toebedeeld. Om herinneringen van 2 jaar geleden op te halen; hier kan je zo lekker met een band de rivier afdobberen (maar nu even niet).

En toen kwamen we er achter dat bij het inrijden van de staat Utah de klok toch echt een uurtje vooruit moest worden gezet. Nog maar 8 uur tijdsverschil met het thuisfront!

Toch nog tijd genoeg om Zion NP in te gaan voor een leuke trail van zo'n anderhalf uur (Esmerald Pools trail). De bedoeling was om watervallen te zien, maar die waren niet echt spectaculair op dit moment. Wel over een prachtig pad de geweldige natuur van Zion kunnen aanschouwen, alsmede rupsje, torren, vogels, een hert en wippende kikkers.
Dikke duim voor Jan & Truus, die het hoogteverschil weer moeiteloos wisten te overbruggen.

Wat ook leuk is (en dat is in bijna ieder National Park) is dat in de gratis shuttle bussen van het park zo uitgebreid informatie wordt gegeven door de chauffeur. Het zijn eigenlijk meer gidsen dan chauffeurs.

Terug op de camping ging uiteraard de fik weer in de barbecue gezien het fantastische weer.
Weer een dag om niet snel te vergeten!

Dag 14: Page

30 graden

Afstand: 0 miles

"Vandaag is rood, de kleur van..."
Zoals een bekende vaderlandse zanger al enige tijd geleden aangaf. 
In deze omgeving lijkt alles rood.

Ons huis bleef op zijn plek vandaag, dus we konden rustig aan opstarten vanmorgen.
Tijd voor onder andere een bel-rondje langs de jongens. Ideaal en goedkoop dat internet-bellen. Ze lezen wel iedere dag hoe wij het maken, maar wij moeten natuurlijk ook een beetje op de hoogte blijven van hun wel en wee. Alleen Paul nog niet gesproken. Schijnt op een tamelijk verlaten eiland in Laos te zitten.

Het begint bijna gewoon te lijken, maar ook vandaag boften we geweldig met het weer.
30 Graden, strak blauwe lucht en een aangenaam briesje. De wind zou overigens in de loop van dag wel wat toenemen, maar dat was alleen maar lekker.

Om 11:00 uur zouden we worden opgepikt door Antelope Canyon tours voor de bezichtiging van de Upper Antilope Canyon. Voor Agnes en Truus was de gewone relaxte tour geboekt en voor Jan en Bauke de langere speciale "Photographic Tour". Speciaal voor deze dag hadden we de statieven meegesjouwd om de optimale plaatjes te kunnen schieten.

In een open jeep, waarin plaats voor zo'n 14 personen, werden we in ongeveer 20 minuten in een behoorlijke 'bumpy ride' naar de Antilope Canyon vervoerd.
Antilope Canyon biedt een spectaculair beeld van uitgeslepen rotspartijen, die door de manier waarop het licht binnenvalt een waanzinnig beeld geven.
De tours rond het middaguur zijn vrij populair vanwege de optimale lichtinval in de canyon. Het was dan ook gezellig druk en soms dringen voor het beste plekje voor een foto. Iedereen wil natuurlijk een mooie foto waar niet nog 5 andere druk kiekende Japanners opstaan. De gidsen proberen het in goede banen te leiden door iedereen zijn/haar tijd te gunnen.
Na ongeveer 3 kwartier bleek de waarde van onze uitgebreide foto-tour. Bijna alle groepen gingen weg en een relatief klein groepje mede-fotografen bleef achter om nog eens 3 kwartier door de Canyon te dolen en plaatjes te schieten.
De truc is om een lange sluitertijd te gebruiken voor een optimale belichting. Ik denk dat er wel een paar foto's zijn gelukt van de paar honderd die we hebben gemaakt. Het viel dan ook niet mee om een keuze te maken voor de foto's bij deze blog.

's Middags terug op de camping besloot ik iedereen wat vrije tijd te gunnen, die naar believen kon worden ingevuld.  Zand uit je porien wassen, lezen, puzzelen, dutten, internetten of lekker zwemmen/bubbelen in de camping-pool.

Het was weer een dag waarop Truus zich afvraagt hoe ze het allemaal in haar dagboekje moet verwoorden. Ik denk niet dat dat zal lukken, maar gelukkig hebben we de foto's nog.

Dag 13: Grand Canyon NP - Page

25 graden

Afstand: 140 miles

Vandaag de Day After.
Hoewel we best op tijd weg hadden kunnen rijden, moesten we nog even op Truus wachten, die nog in de zevende hemel haar ervaringen van gisteren lag te verwerken.
Het zou vandaag een aangename, maar toch enigszins bewolkte dag worden.

Via de SR-64 reden we langs de South Rim van de Grand Canyon het National Park uit in de richting van Cameron. Uiteraard nog een 2-tal stops bij de Grand Canyon uitgevoerd om toch nog even de sfeer te snuiven. De laatste stop was bij Desert View.

Bij Cameron linksaf de US-89 richting Page. Een redelijk rustige, rechte, vlakke weg tot vlak bij Page. Daar krulde de weg zich weer omhoog langs de zo kenmerkende rode rotsformaties.

Rond half 2 draaiden we in Page de parkeerplaats van de plaatselijke Wall*Mart op om weer wat proviand voor de komende dagen in te slaan. 2 Uur later kwamen Agnes en ik weer buiten met de proviand en Jan en Truus met een nieuwe garderobe.
Inmiddels had ik wel een hongerklap gekregen, dus het werd tijd om de camping voor de komende 2 dagen op te zoeken; Lake Powell Campground.

Enigszins teleurgesteld hoorde ik de juffrouw van dienst mij vertellen dat ze toch echt geen reservering van mij had staan. Gelukkig had ik de uitgeprinte email met bevestiging bij me (van Augustus 2008), waar ze niet meer om heen kon. Ik had een maand van tevoren moeten bellen om te herbevestigen was nu het verhaal, maar ja, dat hadden ze niet in de mail gezet...
Na enig gezoek op het bord werd er dan toch een full hookup plaats uit de hoge hoed getoverd. Wel werd zonder dralen en zonder KOA-pasje (die zijn we dus nog steeds kwijt) de 10% korting in mindering gebracht.

De camping bleek goede faciliteiten te hebben. Naast gratis draadloos internet en mooie wasmachines/drogers ook nog een binnenzwembad.
Goede gelegenheid om een poging te wagen om de laatste vlekken uit de diverse kleding en handdoeken te wassen.

Chef-kok Agnes had heerlijke taco's gefabriceerd en via email kregen we nog een geruststellende mail van Paul uit Laos en een zeer positieve eindbeoordeling van Agnes haar opleiding.  
En dan zijn we toch echt aan de 2e helft van onze vakantie begonnen!

Dag 12: Grand Canyon NP

27 graden

Afstand: 10 miles

Vandaag gingen we dus veel oud steen bekijken; De Grand Canyon!

Volgens aloude familietraditie begon de zondag met een ontbijtje met gekookt eitje. Dikke duim voor Agnes vanwege de wel heel geslaagde, zachte eitjes.

Nadat het eten was gezakt, was het moment gekomen om Jan en Truus te verrassen met een helikoptervlucht over de Grand Canyon. Om 10:55 uur werden we verwacht op Tusayan Airport. Uiteraard gaat iedere vergelijking met Schiphol airport mank. Parkeren voor de deur en inchecken in 5 minuten.

Vanaf het helikopter platform hadden we met Papillon een half uur durende vlucht over de Grand Canyon geboekt. Erg leuk was ook dat Jan en Truus voorin in de helikopter mochten zitten!
De lucht was inmiddels strak blauw opengetrokken, dus dat zat niet tegen.
Piloot John liet ons een aantal mooie plekjes van de Grand Canyon zien, waaronder de Colorado rivier die door de Canyon heen kronkelt. Op de koptelefoon werd er zelfs een Nederlandstalig verhaaltje over de Canyon afgestoken.
In vergelijking met de vlucht die we 2 jaar geleden met een vliegtuigje hadden gedaan, gingen we nu ietsje rustiger en lager over de Canyon, maar beide alternatieven zijn wat mij betreft aan te raden. Het viel nog op dat de bij boeking vermelde benzinetoeslag inmiddels was vervallen.
Erg leuk was de "groepsfoto" die we achteraf van Jan en Truus kregen als dank. Die krijgt een mooi plekje.

Na de verkenning door de lucht kwamen we op de camping even op adem met een lunch, maar toen raasde de achtbaan weer verder met een sight-seeing over de grond.
De Grand Canyon shuttle-bus bracht ons naar "Hermits Rest"  (gelegen op ruim 2km hoogte). Vanaf dat punt hebben we zo'n 2 uur terug gelopen langs de Canyon, afwisselend over de keien en over het luxe aangelegde bitumen pad. Met een temperatuur van zo'n 27 graden en een aangenaam briesje was het prettig wandelen. Om dan nog maar te zwijgen over de oneindige wisselende vergezichten die ons deel waren.

Petje af voor met name Truus (maar natuurlijk ook voor Jan)! Met af en toe een extra stop, maar zonder problemen liep ze 2 uur in de pas met ons mee. Ze dacht wel dat ze het de volgende keer nog langer zou kunnen volhouden.
Ik moet wel bekennen dat ik haar een ijsje had beloofd als we terug waren en daar is ze nogal gevoelig voor.

Omstreeks 17:30 uur waren we moe, voldaan en verkleurd weer terug op de camping. Nadat we net de fik in de barbeque hadden gestoken om wat vlees te braden, liepen er tot onze verbazing 4 stevig uit de kluiten gewassen herten langs onze camper. Uiteraard was de 1e prioriteit om ons avondmaal te beschermen, maar toen konden we nog enige tijd genieten van deze beesten.

Op dit moment zie ik iedereen om mij heen zijn/haar dagboek bijwerken (alsof je deze dag zou vergeten) en straks loop ik op mijn gemakje naar de Market Plaza om op een bankje draadloos internet op te zoeken en deze blog te publiceren. Een mooie gelegenheid om al het moois van vandaag te laten bezinken.
En voor wat betreft de foto's bij de blog van vandaag; het was moeilijk kiezen uit de ruim 200 exemplaren die vandaag waren geschoten!

Dag 11: Las Vegas - Grand Canyon NP

33 - 20 graden

Afstand: 280 miles

Het sleutelwoord voor vandaag is HOOVERDAM!

Vanmorgen ruim 2 dagen Las Vegas afgesloten met een ontbijtbuffetje in het MGM. We moesten toch vroeg weg en als recht geaarde Nederlanders maakten wij dankbaar gebruik van de Early Bird kortingsbon in ons hotel (tussen 07:00 en 08:00 uur). $9.99 is een koopje. Goed buffet, maar dat van gisteren in het Paris hotel was echt beter.

In de gangen en casino's van het hotel bleek maar eens te meer dat het ook een city is "That never sleeps". De goktafels en gokkasten waren alweer redelijk bezet en de laatste feestbeesten liepen met bier in hun hand waggelend op hun laatste benen.

Uitchecken en om 08:30 uur reden we in onze vertrouwde hut weg van dit gekkenhuis. Even snel boodschappen gedaan en dan eindelijk op weg naar de Hooverdam. 2 Jaar geleden vond onze camper daar zijn waterloo, dus nu moest het er echt van komen. Door prachtige foto's en wervelende verhalen zouden we aan onze jongens kunnen laten zien en vertellen wat we allemaal wel niet gemist hebben in 2007.

Tot ongeveer 1 mile voor de security check van de Hooverdam ging alles voorspoedig en toen stonden we opeens in de file. We redden het tot de parkeerplaats bij de security en toen kregen we te horen dat de Hooverdam tot nader order was afgesloten ivm een busongeluk. Het zou toch niet waar zijn....

Er zat niets anders op dan stoeltjes uit te klappen, koffie te zetten en watertje te pakken (in de toch wel brandende zon). Vele jaloerse blikken waren ons deel van mensen die zaten te puffen in of buiten hun auto. 1 Vrouw kwam zelfs bedelen om 2 flesjes water, die we natuurlijk belangeloos ter beschikking stelden. Ze had kennelijk niet begrepen dat je nooit zonder water door de woestijn moest reizen!

Intussen werd onze camper alvast door de security beambte gecheckt (dit wordt voor de Hooverdam bij alle bussen en campers gedaan) en om 13:00 uur kwam het verlossende signaal. De Hooverdam werd weer vrijgegeven.
Op kop van de daaropvolgende file konden we dit bouwwerk aanschouwen. Wat ook indrukwekkend was was de nieuwe brug die ze boven de Hooverdam aan het bouwen zijn. Een soort Amerikaans deltawerk.

Aan de andere kant van de dam reden we Arizona in. In eerste instantie dacht ik dat we de klok tegelijkertijd ook een uurtje door moesten draaien, maar later bleek gelukkig dat ik hiermee in de bonen was.

En toen volgde heel veel asfalt! Deze op 1 na langste rit eindigde na ruim 400 kilometer in Grand Canyon NP. We konden de verleiding niet weerstaan om een eerste blik op dit natuurgeweld te werpen. Zeker voor Jan en Truus was deze eerste aanblik ook 1 om niet snel te vergeten. Ook leuk dat we gelijk na het binnenrijden van het park 2 hertjes langs de weg aantroffen.

Klokslag 18:00 uur stonden we bij de ingang van Trailer Village. Weer schik van de reservering, want de campers zonder reservering konden echt rechtsomkeert maken. Prima plekje met alle nutsvoorzieningen, maar helaas geen draadloos internet. Een goede reden om vanavond een wandeling naar de "village" te maken en daar te proberen deze blog te uploaden.
Morgen gaan we hier verder genieten!
PS: Wij weten dat Bram ons erg mist, dus op speciaal verzoek van hem een foto van Agnes en ondergetekende bij deze blog. Het was echt de leukste die we konden vinden. (Oma moet er maar worden af gefotoshopt).
En oh ja, het probleem met de koelkast is opgelost. Kennelijk was toch de loshangende sensor de boosdoener geweest.